De fotograaf
|
Posted:Sep 11, 2014 1:45 am
Last Updated:Nov 11, 2022 4:45 am 6598 Views
|
“De ogen van anderen zijn onze gevangenissen; hun gedachten onze kooien” schreef de Engelse Schrijfster Virginia Woolf. Gelegen op een grand foulard van kitscherig nepbont voelde Lotte zich als een verlamd vogeltje in het brein van de fotograaf gevangen. Hij, niet echt een fotograaf, maar een man die er stilletjes van genoot een jonge vrouw tegen honorarium schaars gekleed en in kwetsbare houdingen te fotograferen, speelde zijn eigen rol in dit spel voor twee. En als Lotte niet in het volle besef geweest was dat deze samenkomst zonder risico was, dan had ze er waarschijnlijk nooit mee ingestemd voor hem te poseren. Want dan mag zijn dubbele agenda overladen zijn met een diep verlangen, Lotte stilde net zo goed haar honger door zo voor hem te liggen.
Met haar gevangenschap in zijn hoofd kon hij alles met haar doen wat hij niet met haar durfde. Hij zou het ook niet gedurfd hebben haar op te dragen haar behaatje en slipje uit te trekken zodat hij haar borsten en vagina zou zien. Hij zou haar ook niet durven vragen voor hem te masturberen zodat hij de moties van haar gezicht kon likken. En als het toch om likken ging, zou hij haar nooit durven vragen of hij haar mocht likken op het plekje waar zij in heimelijkheid haar opwinding voelde.
Lotte mocht dan in een diep verlangen zijn aanval op haar kuisheid fantaseren, waarschijnlijk bedacht hij hoe hij haar bitterzoete aroma mocht proeven en haar boven haar hoogste emoties uit mocht tillen. Soms is geluk zo nabij maar tegelijk ook zo ver weg.
Maar Lotte zou Lotte niet zijn als ze hem niet met een paar cryptische signalen beduidde dat het pantserglas dat hen scheidde slechts van suikergoed was dat bij de minst geringste opwinding zou smelten.
Het liefst zou ze hem bevelen haar te bevelen. Maar als je masochistisch bent laat je je bevelen.
Het “Trek je slipje uit,” dat ze van hem wilde horen kwam er dus niet. Die magische woorden die haar bij de gedachte alleen al verzwolgen, klonken niet. Hoe graag zou ze in haar libelachtige tengerheid zijn volumineuze lichaam op zich willen voelen; zijn vlezige handen die haar benen met kracht opensperden om hem de lust te gunnen die hij verlangde. Maar hoe vreselijk kunnen angst en schaamte niet zijn als die het verlangen in de weg staan?
Bij de koffiepauze zat ze bijna aanraakbaar tegenover hem. Zo zij zijn mannelijke warmte van licht tintelende transpiratiegeur rook, zo moest hij haar ook ruiken. Haar opwinding die ze anders dan mannen makkelijk verborgen kon houden moest toch op de een of andere manier aan hem over te brengen zijn.
Zo dicht bij zijn dikke polsen, zijn behaarde armen, de handen zo vlezig dat ze die het liefst in haar mond genomen had en het zout ervan geproefd had, voelde als een beetje sterven in verlangen.
Zo’n grote schelp van een handpalm waarin haar venusheuvel wilde passen zodat hij kon voelen dat haar opwinding vochtig was. En dan zijn lippen, zijn tong, die even toen hij een woord uitsprak als een glinsterend dier tevoorschijn schoot, maar die ze liever diep in zich voelde.
Toen, omdat het winter was, het daglicht al bijna was opgelost en ze nog door de asgrauwe stad en de blubberige smeltsneeuw naar huis moest, ze gefrustreerd op haar horloge keek, gebeurde wat er gebeuren moest. Dat waar ze allang niet meer op gerekend had maar dat aan alle onzekerheid een einde maakte gebeurde. De arm om haar middel terwijl hij achter haar stond en zich zwaar tegen haar rug en billen aandrukte. Het blies het vertrouwen dat er die hele middag gehangen had op, maar wat is vertrouwen waard als het genot uitsluit.
“Dit wilde je toch, sletje?’
O god, wat klonk dat “sletje” heerlijk uit zijn mond en ze wist zich in zijn sterke armen om te wringen zodat ze in zijn aangezicht was, zijn adam diep in zich opsnoof en zijn onderlichaam tegen zich aan voelde persen met al het kwaad dat haar hard als een monster bedreigde. Het waanzinnige idee dat dat stevig tegen haar aandrukkende monster maar een verlangen had, diep in haar te zijn, verzwolg al de normen en waarden die ze in haar kleine calvinistische milieu in gelepeld had gekregen, maar nu in een diametraal tegenovergestelde haar in een greep kreeg. Een greep die even walgelijk als zalig voelde en waaraan ze weigerde te ontsnappen.
“Ja, dit wilde ik.”
“Je bent een sletje dat zich voor 150 euro laat fotograferen. Voor hoeveel laat je alles met je doen?” Gromde hij met een bezweet gezicht.
En ze begreep dat er een Dr. Jekyll and Mr. Hyde in hem school nu de avond begon te vallen.
Nee, het ging niet om geld. Geld kan duivels zijn waar verlangens de boventoon voeren. Maar het duivelse van geld is dat ze te vaak gefantaseerd had een te zijn. Eentje van wie op de site van een escortbureau het hele menu stond en waarover ze fantaseerde dat bij “cum in mouth’ en “anal” het schandelijk zakelijke “yes” stond.
“500?”moet vreselijk geklonken hebben, want zo’n hoog bedrag vond ze egoïstisch, maar zou zijn mannelijke driften tot aan het plafond opjagen. Zoveel geld voor een paar uurtjes was wat een van een chique bureau ook vroeg en zou hem misschien tot wraaklust tegen haar keren als ze het niet waard bleek te zijn.
“Dan mag ik ook alles?”
“Ja.”
Hoe graag had ze hem gezegd dat hij alles voor niks mocht. Dat ze zelfs bereid was die 150 euro voor het poseren te weigeren omdat ze zich bij het modellenbureau uit een zucht naar spanning en niet voor roem of het geld opgegeven had. En ze vond het zelfs wreed van zichzelf dat ze hem, die ze het genot van haar lichaam gunde, financieel zo zou uitbenen. Een schaamte de ver uitsteeg boven de schaamte die ze zou voelen als hij straks haar slipje zou uittrekken en ieder detail van haar vagina mocht zien.
Dat er diep, maar zo diep dat ze het nog nooit aan iemand geopenbaard had, een gevoel van een steeds oplaaiend waakvlammetje gloeide en dat masochisme genoemd werd, kon hij niet weten. Hij kon niet weten dat zijn vernederende “sletje” het sleutelwoord was dat dat waakvlammetje in haar tot een een vuurzee deed ontbranden.
Maar al die bespiegelingen vielen in het niet bij wat haar te wachten stond, want nu ze de vernedering zou moeten doorstaan hem in al zijn lusten te bevredigen was de tijd voor moraliseren verstreken.
Ze vond hem geen mooie man toen hij zich uitkleedde: vadsig, bleek en behaard, maar ontdekte ze, bij het niet te temperen verlangen naar onderwerping ging het niet om uiterlijke schoonheid maar om de emoties.
Toen hij zijn koddige boxershot uittrok en zijn lichaam met een opdringerige slurf opgetuigd bleek, ruimde de opwinding opeens ook plaats in voor vrees. Want zo groot en helemaal in haar, ging haar voorstellingsvermogen ver te boven. En toen dat wat ze al zo imposant vond zich ook nog omhoog richtte en haar met een verlangend oog aankeek, zou de moed haar in de schoenen gezakt zijn als ze niet blootsvoets geweest was.
”Ga liggen sletje,” klonk zijn stem in oerdrift zo diep dat het als een horde boze hommels in haar buik tekeerging.
Langzaam zakte ze door haar knieën en schoof ze zich op de vacht van nepbont op haar rug. Dat ze haar eigen erotische foto aan het maken was en zich voorstelde hoe hij haar nu zou zien, bracht de opwinding weer helemaal waar die het meest gewenst was.
Hoe zoiets groots, vlezigs en behaard zo gemakkelijk omlaag kwam en zich over haar heen schoof was wonderbaarlijk. Zijn buik als een warm kussen van mohair op haar fragiliteit voelde oprecht heerlijk. Zijn handen die de zijbandjes van haar La Perla-string van 60 euro naar waardeloos rukte, voelde als een regelrechtse aanranding.
Toen ook nog die machtig glanzende maar o zo gulzige kop van zijn pik haar verlangende weke vlees torpedeerde en ze een kreet slaakte bij het met elkaar vervloeien van pijn en genot, was het naar menselijke maatstaven niet meer te harden en ontwaakte ze wreed uit deze waanzinnige fantasie.
Botsend, rammelend en hotsend in de bus slingerend door de sfeerloze rijtjeshuizen van de stadsrand op weg naar haar eerste photoshoot bij een ranzige amateurfotograaf, had ze deze roes aan zich toegelaten.
In het snerpende winterlicht de voetstappen naar haar opdrachtgever zetten voelden dan ook net zo bedreigend als dat ze spannend waren. Het was een opluchting dat het huis geen rijtjeshuis was maar iets meer allure had en zelfs van smaak getuigde.
Dat ze haar eigen executie voltrok door aan te bellen schonk een emotie die niet te beschrijven was. Het gedingdong trok een diep spoor in haar gemoed, de voetstappen op de plavuizen klonken als een mitrailleursalvo.
Als alle vanen een windrichting uitwijzen mag verondersteld worden dat vaststaat waar vandaan de wind komt, maar toen de deur naar haar noodlot openging, stond daar niet de man die ze zich voorgesteld had, maar een vrouw. Misschien veertig, misschien zelfs ouder, maar haar met zulke vraatzuchtige ogen aflikkend dat al haar tot dan doorstane emoties in die ene seconde door een tropische cycloon weggespoeld werden.
Maar dat voor later.
|
|
|
0
Comments
|
|
Het lustoffer 1.
|
Posted:Sep 10, 2014 1:04 am
Last Updated:Oct 5, 2016 1:37 am 7007 Views
|
Misschien voelt schroom nog het zaligst van alle erotische emoties, want toen ik de ruimte betrad die getrokken leek uit een van de neoclassicistische schilderijen van sir Lawrence Alma Tadema en niet zonder de aanmoedigende handen van Anne, voelde ik me overvallen worden door het soort gêne die eerder verlokt dan afstoot.
Anne vond ik met haar weelderige haar dat uitbundig over het dieprood van haar kimono viel zo mooi negentiende-eeuws dat ze geschilderd leek. Haar handen zacht in mijn rug die mij dat duwtje gaven dat ik zo nodig had om de tempel van het genot te betreden, waren zo prachtig roomwit in het diffuse licht van de warme sienna-toon die er overheerste, dat het begin van een roes mij begon te omfloersen.
Handen die teder dwongen, want nu ik al zover gekomen was mocht ik toch zeker niet dralen me aan de andere vrouwen te offreren.
In het vertrek hing een melange van etherische geuren die misschien niet direct te herleiden was, maar als een gedroomde afrodiacum een eerste poging deed mijn laatste restje schroom weg te branden.
Ja, ik moest aan mezelf bekennen dat ik in de aanloop naar deze plek mijn handen nog koel warmde in de zachtheid van mijn binnendijen. Zacht, alsof het de handen waren van de vrouwen voor wie ik door een onbekende macht gedwongen was bron van lust te worden. Die dwang was er zeker, maar niet door een meester of meesteres die mij het bezoek bevolen had, maar door de woorden die mij in een roes van verlangen brachten en die zo subtiel geschreven waren dat ze me al bijna een zweem van orgasme schonken: “Maar het wordt wel zuivere lust, experimentele liefde en erotische extase! Dit betekent dat we je benen durven spreiden, in je dringen, vingeren, likken, beminnen zonder enige schroom of terughoudendheid”.
Terwijl de wegen, smaller werden, de paden moeizamer te berijden en het Vlaamse landschap van wild verwaaide windsingels en houtwallen mij als boze silhouetten in een greep kregen, schoven mijn vingertoppen langs de randjes van mijn slipje op zoek naar de zachtheid en warmte van mijn vagina.
In het symbolisme geldt het idee dat de weg naar het verlangde doel gelukzaliger te genieten is dan het doel zelf. Zo voelde het dan ook op weg naar mijn einddoel
In de verlatenheid van het licht glooiende landschap stond de oude vertrouwde Clio stil om heel even, maar dan ook maar heel even, mezelf daar te strelen waar mijn opwinding in oesterslijm vertaald werd. De huivering, het ijle landschap dat opeens rilde en beefde omdat die magische grote “O” mij met een bliksemschicht bezocht, verzachtte mijn angst de weg te vervolgen naar dat oord “des verderfs”.
Seksuele opwinding heft je geborneerdheid op, had iemand die het kon weten mij ooit gezegd. En in mijn opwinding trapte ik het gaspedaal opnieuw in en hobbelde ik op de beruchte Vlaamse kasseien mijn lot tegemoet.
Het zinderde als een drug door mijn hoofd “Dit betekent dat we je benen durven spreiden”. Nee, niet ikzelf zou ze openen voor wat me te wachten stond maar zij! Teder? Met zachte dwang? Met twee, vier, of acht handen? Of nog meer?
Dus hielp Anne mij in die walm van erotische geuren de weg in te slaan die voor mij onomkeerbaar zou zijn. Het besef van en met vrouwen te zijn om uiteindelijk op de tere wolken van lust en in een diepe roes over gedragen te worden aan Hem die ik niet kende en pas zou kennen als de weg terug onmogelijk was, maakte me ademloos.
Meisjes en vrouwen die hem waarschijnlijk allemaal al eens toebehoord hadden en die in heilige en alles overtreffende overtuiging ook mij voor dit lot voorbestemd hadden, zouden me met hun kennis en ervaring toebereiden dit offer gul te brengen.
Wie was hij? Een jonge adonis? Een oudere heer, een connaisseur van het genre Sir Stephen, zoals beschreven door Anne Desclos in Histoire d’ O en in de gelijknamige film getoonzet in een chique gesatineerde kamerjas? Zou hij in zijn hand een glas armagnac walsen en geduldig een rookwalm met zijn sigaar maken? Zou hij het spel met mij van afstand en geduldig dicteren om mijn emoties te testen? Een mindplay dat betoverde zodat ik als een kwetsbare atalantavlinder in zijn krachtige handen ontvleugeld zou worden? Zo veel vragen schoten op me af dat het me ging duizelen,
Had ik me niet juist in het sensuele zomerjurkje gestoken om me die vlinder te voelen, schoot in een flits door me heen, toen ik door Anne met tedere hand naar het “altaar” van rood velours gevoerd werd waarop ik mijn lustoffer zou brengen? In die ruimte waar ik aan het stendhalsyndroom ten offer viel en door alle pracht die zich aan mij opdrong in een hallucinerende fase raakte, kon ik niet anders dan wegebben in zinnelijkheid.
Als enige nog gekleed leek Anne het teken te geven dat meer dan alleen haar twee tedere handen mij moesten uitkleden. Meisjes- en vrouwenhanden omringden me en als in exotische dans bedreven die de eerste aanrakingen met mij. Betoverend, omdat de handen naar intiemere plekjes zochten en mijn jurkje alsof het zo licht als zijdepapier was uittrokken en het als overwinningstrofee in een magische dans boven zich hielden.
Zo magisch als de Kecakdans op Bali, die ik ooit met een paar studiegenootjes gezien had en die mij voor het eerst en in de hotelkamer tot intense meisjesseks met Esmée betoverd had. Was seks met een meisje wel seks, had ik me de daaropvolgende ochtend aan het ontbijt afgevraagd, terwijl de weeë geur van Esmée’s vagina zelfs niet met de thee van mijn gezicht te verdrijven was.
Toen ik lag en een kluwen van armen en benen mij als slangen onder zich bedolven, stookte het vuur zo sterk in me op dat ik voorzichtig naar Anne’s dijen zocht en nog voorzichtiger met de rug van mijn hand haar vagina toucheerde. Warm kleverig vlees dat naarmate ik intensiever streelde het vocht afscheidde dat ik proeven wilde. Zacht als de paring tussen slakken voelde ik de vagina van het roodharige meisje dat zo aandoenlijk gezwegen had, tegen de mijne stempelen. Het uitwisselen van onze vochtsliertjes voelde als een heilig ritueel en in opperste devotie kon ik niet anders dan haar melkwitte tenen tussen mijn tanden nemen en teder bijten.
Bij zoveel diepzinnig genot bestaat niets dat vies is. Had Freud niet bewezen dat “vies” een aangeleerd begrip was? Was het vies dat ik Anne wilde proeven? Dat ik verlangde haar aroma dagenlang bij me te dragen?
De vrouw, veel ouder en als door Rubens geschilderd, schoof het roodharige meisje bezitterig van me af en fluisterde me in een gekonfijt Vlaams dat ze mij als haar bezit verlangde. Haar handen waren te sterk om te verweren en haar tongzoen stond ik dan ook in een gevoel van complete weerloosheid toe. Zacht schoof haar hand over mijn vagina en voelde ik dat ze geniepig haar briljante ring over mijn clitoris kraste. De vraag of ze dat deed om me te bezeren of me nog machtelozer te maken, wilde ik niet beantwoord weten want als het pijn was dan zo heerlijk dat ik me er begerig aan overgaf en bijna naar meer verlangde. En dat meer kwam heel abrupt toen haar vinger met ring mijn vagina binnendrong, me met een triomfantelijke blik aankeek en ik haar liet genieten van mijn gelaatsuitdrukking die in een mengeling van pijn en genot vertrokken was.
De geur van lust viel als een voile over ons heen toen Anne de machtige vrouw beduidde dat het moment suprême voor mij aangebroken was en het silhouet van Hem die ik dienen zou mij langzaam naderde.
|
|
|
1
comment
|
|
